O książce: 2018 / Nawet dziesięć lat później Maksym Golikow wciąż nie pamięta, jak udało mu się wydostać ze szpitala psychiatrycznego. Czarna plama w jego osobistym kalendarzu rozciąga się od zamieszania i apatii końca lat dziewięćdziesiątych do ósmego roku nowego stulecia, rozpryskując w zasadzie wiele kolejnych stron, ale właśnie tego żałuje najmniej ze wszystkich. Wszystko, co wydarzyło się wcześniej, jest linią przerywaną, której kreskami wyznaczamy wydarzenia ważne lub raczej bezwartościowe i przeplatane są pustkami trwającymi od kilku minut do kilku dni. Ale to tylko w przybliżeniu, ponieważ próbując przypomnieć sobie, co utracone, może oceniać okresy tylko pośrednio, a o tym, co mu się przydarzyło - na podstawie pogłosek. W każdym razie poczuł się wolny, wciąż nie uwolniony od ciągłego poczucia zagrożenia. Jedyne, co ratuje go przed ostatecznym paranoidalnym wyczerpaniem, to to, że całe jego poprzednie, obecne, przedszpitalne życie, skradzione przez kogoś, już dawno stało się dla niego jak cień na szkle: wpatruje się w ten cień i z wyraźnym dreszczem zdaje sobie sprawę że cień nie należy do niego, a jednocześnie nie jest w stanie rozeznać, czyj to jest: czy jest to osoba, która z ciemności panujących na zewnątrz próbuje zajrzeć do oświetlonego domu i prawdopodobnie wrócić do domu; Czy to cień włóczęgi, pozbawionego na zawsze domu, spokoju, a nawet pamięci o lepszych czasach, który zawędrował na próżno, próbując zakończyć podróż, której nie życzyłbyś swojemu wrogowi?.